Kuin overleed vier weken geleden na een operatie. De operatie betrof het plaatsen van stents in zijn kransslagader. Een ingreep waarvan er talloze per dag gebeuren. Plaque heeft ervoor gezorgd dat de kransslagader dicht slibde. Met hulp van een ballon en deze ‘veertjes’ wordt de ader open gemaakt en gehouden. De ingreep op zich is vaak zeer succesvol. In het geval van Kuin waren er risico’s en belemmeringen.
Hij dronk zijn hele leven lang veel te veel. Nieren en lever waren zodanig aangetast dat ze nauwelijks meer functioneerden toen deze ingreep plaatsvond. Het falen van deze organen ontstond niet door de consumptie van teveel melk en water. Dat gebeurt alleen maar door alcoholverslaving.
Familiair
Marry moet niets van alcohol hebben.
‘Mijn ouders waren alcoholisten, mijn broer werd het ook. Ik raak dat spul niet aan. Afgelopen zaterdagavond was ik doodmoe na het opruimen in zijn huis. ’s Avonds zat ik in mijn stoel en zei ik tegen mijn man: “Geef me maar eens een glas witte wijn!” Piet was stomverbaasd: “Dat drink jij nooit.” Zoon Jacco begreep het: ”Pa, geef ze dat. Ze is doodmoe en eraan toe.”’
Ze hebben het in huis, want ook Piet lust geregeld meerdere glazen. Marry houdt er totaal niet van, maar kan het haar man niet ontzeggen. ‘Dat is zijn verantwoording, hè’.
De geplaatste stents konden zich niet bewijzen in de kransslagaders van Kuin, want hij kwam niet meer bij na de operatie. In de dagen erna wordt de schade van de alcohol alleen maar duidelijker. De functies van zijn organen komen niet opgang. Ademhalen was overgenomen door een machine. Marry en Piet werden door de arts geïnformeerd; kansen waren er niet meer voor Kuin. Er waren twee mogelijkheden, twee tijdspaden. De keus was eenvoudig: met pijnbestrijding in een paar dagen sterven of op dit moment de beademing stoppen.
Piet en Marry waren de enige relaties van broer Kuin en stonden alleen voor de keus. Moeilijk vonden ze die niet. ‘Waarom zouden we hem langer laten lijden? We zeiden tegen de arts dat de beademingsslang eruit mocht. Binnen 6 minuten was hij er niet meer. Zo snel kan dat gaan als het lichaam er slecht aan toe is.’
Puinhoop
Marry was niet emotioneel betrokken op haar broer. De afkeer voor de verslaving zorgde daarvoor. Als enige nabestaande is ze nu wel verantwoordelijk voor de afwikkeling. Uitvaart verzorgen, verzekeringen uitzoeken en opzeggen, administratie zoeken en checken en zijn huis leegmaken.
In de vier weken die volgen, banen Piet en Marry zich een weg door het huis van Kuin. ‘In één woord: smerig’, huivert Marry. ’Je weet niet wat je ziet. 35 zakken huisvuil, gewoon in de kamers en de gang. Vuile kleren. Een belangrijk papier ergens achteloos in gepropt. Zijn levensverzekering lag voor het grijpen. Maar voor het opzeggen van de brandverzekering moesten we naar de polis zoeken. Die kwam uit een smerig hoekje, drie dubbelgevouwen tevoorschijn. Het is veel en hard werken’.
Normaal gesproken hoef je zo hard niet meer als je de zeventig gepasseerd bent, zoals Piet en Marry. ‘Dat Kuin geen andere mensen om zich heen had, maakt dat we nu moeten aanpoten. We hebben woensdagmiddag als deadline voor onszelf. Donderdag moet het huis opgeleverd worden, maar ik wil woensdagmiddag de sleutel inleveren. En donderdag ben ik niet bij de oplevering. Daar distantieer ik me van.’
Nog drie dagen bikkelen voor Marry en Piet. Wat het vooral zwaar maakt is de walging, de emotionele afkeer. Die hoopt Marry na woensdag naast zich neer te kunnen leggen.
‘Kijk eens naar de mooie lucht, de veldbloemen en Bully die zo lief voor ons is. Kleine dingen worden waardevol!’